Langs de kust in april

Hoi Bas,

We zijn net weer terug van een fantastische fietstocht langs de kust van Nederland. Vijf dagen op de fiets zonder een centje pijn. Niks kapot, geen lekke banden, geen zadelpijn, gewoon fietsen en genieten.
De eerste dag met de pont van Maasluis naar Rozenburg langs de Brielse Maas en Oostvoorne naar het westen. De Noordzee!
De voorspellingen waren dat alle dagen de wind uit het zuiden zou komen. En dat was ook zo.
Het begon een beetje bewolkt maar al snel was daar weinig meer van te merken. Deels omdat het opklaarde maar meer door de verbazing over het futuristische karakter van de Maasvlakte. Voortgestuwd door een krachtige zuidelijke wind raasden we die dag over de bodem van de zee. Nieuw aangelegde zwarte lappen strak asfalt en de industriële omgeving deden ons denken aan een andere planeet, een ruimteschip waar je doorheen fietst.
Door al die indrukken zijn we helemaal vergeten om de tijd in de gaten te houden waardoor we drie minuten (écht drie!) te laat waren voor de Fast Ferry die ons van de Maasvlakte naar Hoek van Holland zou brengen.
Heeft gebracht moet ik zeggen want ze zagen ons fietsen en zijn toen omgekeerd om ons alsnog in te laten schepen. Als dat geen service is!? We gaan proberen om ze via Radar een warme douche te geven.
We hebben die avond onderdak gekregen bij een Hortensia-kweker in Heenweg.
Aardige mensen die zich bij www.vriendenopdefiets.nl hebben gemeld. Dit zijn adressen van particulieren die, meestal in hun eigen woning een aantal slaapplaatsen voor doortrekkende fietsers beschikbaar hebben. Je kunt hier als donateur van Vrienden op de Fiets terecht voor logies met ontbijt voor de “vriendenprijs” van € 19,00 per persoon per nacht. De doelstelling van Stichting Vrienden op de Fiets is ervoor te zorgen dat haar donateurs en de aangesloten logeeradressen met elkaar in contact kunnen komen.
Dat laatste wordt goed begrepen en komt ook bij ons in de idealistische doelstellingen voor.
We zijn dan ook met veel plezier ingegaan op de uitnodiging een workshop “Hortensia kweken” te volgen waarbij de omringende natuur, de samenstelling of gelaagdheid van de grond en de topografische geschiedenis niet werd vergeten.
Daarbij kwamen parallellen met de persoonlijke ontwikkeling naar boven die en passant op de hak werden genomen. Kort en krachtig samengevat “hebben we ons de hik gelachen”.

De volgende dag werd de omgeving anders. Het is lastig om te beoordelen of de kust van Nederland boven Hoek van Holland mooier is. Vertrouwder, dat zeker.
De Maasvlakte is meer als een museum. Als je van je fiets afstapt om lekker in de zon te gaan liggen komt er een gefantaseerde suppoost naar je toe om je vriendelijk uit te leggen dat het de bedoeling is om te kijken. Niet om te gebruiken. Nergens aankomen en netjes op het lapje asfalt blijven. Dat is er niet voor niets neergelegd. En zo zijn we er ook doorheen gefietst. Verbaasd en onder de indruk.
Eenmaal over De Nieuwe Waterweg heen is het grappig om te zien dat het stuk tussen Katwijk en Egmond aan Zee duidelijk onder invloed is van het toerisme.
Tijdens de laatste week van april vlak voor Koninginnedag is er niemand te bekennen. Geen toerist te zien dus daar merk je het niet aan maar je kunt bijna voelen dat het ligt te wachten op de mest die geld heet. Alsof er een terroristische aanslag op ontploffen staat.
Het contrast wat te voorschijn kwam toen we Egmond voorbij waren maakte duidelijk dat het een hele klus moet zijn om het natuurgebied te beschermen tegen de hordes zon- en zeeaanbidders inclusief de liefhebbers met een meer commerciële instelling.
De fietspaden zijn daarboven niet meer overwegend verhard met asfalt maar met schelpen en de vegetatie is diverser, minder aangetast lijkt het wel.
Begrijp me niet verkeerd want we vonden de hele kust fantastisch mooi en we hebben veel respect voor het beleid van de Stichting Duinbehoud, de overheid en iedereen die er aan mee werkt om al die natuur in stand te houden. Maar er is verschil tussen het ‘onderste’ en ‘bovenste’ stuk.
Eerst werden we nog even verrast door de Hondsbosche Zeewering tussen Camperduin en Petten. Ook indrukwekkend, zeker als je van windkracht 7 in de rug als antieke trapondersteuning kunt genieten en het is op zo’n manier beter dan de beste kermisattractie maar het blijft “natuurlijk” asfalt.
Na Petten waanden we ons alleen op de wereld. In een traag op en neer gaande beweging werden we door een afwisselend landschap geblazen met bossen, zandverstuivingen, duinmeertjes en bergen met helmgras. De ene keer door hoog naaldhout wat het uitzicht beperkte zodat we de intimiteit van het droge zand tot ons door konden laten dringen en dan weer voluit opgetogen alsof de hele wereld van ons was tot aan de horizon van de Noordzee toe.
En zo kwamen we aan in Den Helder en waren te verdoofd van al dat moois om het erg te vinden dat we weer naar huis moesten.
Groetjes van mij,
Charles Waagenaar