Dit Erjeka transport zadel had ik eerder op de site geplaatst, zie eerder artikel.
Ik kreeg een reactie van de kleinzoon van de oprichter R.J. Kooi die in Canada woont, en interesse had in het zadel. Het zadel is inmiddels opweg naar Canada. Hieronder volgt informatie die ik had gekregen over het bedrijf:
“Before he passed away, Uncle Pieter, the son of my grandfather, gave me the last saddle that came off the assembly line, for safekeeping.
I also have a framed group photo of all the employees at the factory together with my grandfather (Reinder Jacob Kooi), my grandmother (Grietje) my uncle (Pieter) and my mother (Idalina). The photo was taken in front of the family home in Mijdrecht which was on the same property as the bicycle seat factory.
According to my mother, the factory closed in 1958 (opgericht in 1922, red.), the same year my grandparents moved to Canada. She was very excited to hear about the bicycle seat purchase.
By the way, a story from WWII goes with the photo of the factory I emailed to you. My grandfather refused to let the nazis use his factory and employees for their purposes. In addition, he was also assisting the Dutch resistance. The SS showed up at the house one day and demanded that my grandmother tell them where he was. He was in fact hiding in the cellar. She denied knowing where he was and as punishment, they set fire to their home. While the house was burning, a neighbour who was also an employee in the factory rescued my grandfather. As he ran from the house towards the factory, the SS soldiers gave chase. Our grandfather ran through the factory and at the other end, jumped into the canal from where he was rescued by a farmer. He then went into hiding at a friend’s home for a few months. Their beautiful house and all their belongings burned to the ground. In a separate incident, a brother of my grandfather was arrested by the SS and was never seen again.”
mooi verhaal en mooie eindbestemming van het zadel !
Van tijd tot tijd heb ik een fantasie dat ik terug ben gegaan naar de jaren ’50 of zo, en al die prachtige en verloren gegane transporters gewoon nog op straat kan zien rijden. Het verhaal bij dit zadel laat het verleden herleven en maakt het extra waardevol. Prachtig dat deze cirkel nu rond is!
Ik droom daar ook van, maar dan nog wat verder terug, om een jaren ’20 model of eerder nieuw in de winkel te kopen. Charles kwam daar aardig dicht bij met zijn Estafette.
Zo bijvoorbeeld: https://www.transportfiets.net/2008/01/12/de-amersfoortse-winkeliers-beurs/
Of zo: https://geheugen.delpher.nl/nl/geheugen/view?coll=ngvn&identifier=SFA03%3ASFA022810578
Ik droom graag over nog dit soort nog bestaande winkeltjes of reparatie werkplaatsjes waar de tijd heeft stil gestaan en waar een krakende ouwe baas transportfiets onderdelen heeft liggen die decennia lang stof hebben gehapt. Maar dat zal bij dromen blijven…..
Ze zijn er nog wel. Ik was een tijdje terug bij een fietsenmaker lang voorbij pensioen leeftijd. Overal nog kastjes, laatjes, kistjes etc. met oude onderdelen, gereedschap etc. Bijna niets voor transportfietsen helaas en het meeste was toch wel recenter. Maar toevallig nog wel een NOS Bayliss Wiley No. 3 trapas, dus daar was ik heel blij mee. Wel prachtig om zo’n werkplaats te zien die waarschijnlijk al minstens 50-60 jaar onveranderd in gebruik is, en even met de eigenaar te babbelen.
Mijn vader werkte bij Kooi tot de Fabriek sloot. Hij ontwikkelde samen met Piet Kooi de machine voor de plastic zadels, die waren gemaakt van diverse kleuren plastic en gespikkeld. Dit ging in de proeffase een keer fout toen de boel explodeerde. Mijn vader is met de machine meeverhuisd naar Lepper in Dieren die de machine had gekocht.
De opa van mijn man heeft bij de firma Kooi gewerkt. Dhr Klinkhamer.
De broer van mijn overgrootvader werkte ook bij Kooij. Hij was bankwerker en werd chef (voor zover ik weet). Gerrit Slingerland overleed op 62 jarige leeftijd in 1955 en heeft het einde van de fabriek niet meegemaakt. Gerrit woonde samen met zijn vrouw Saar Meijer aan de stationsweg in Mijdrecht (lekker dicht bij het werk). Leuk om deze site te lezen. overigens wonen wij als familie nog steeds in Mijdrecht.
Omstreeks 1935 kwam mijn vader, Gerrit Jan Schoolderman vanuit Vorden naar Mijdrecht. Hij kwam daar op voordracht van dhr Klinkhamer die ook uit Vorden kwam.
Mijn vader werd bankwerker en maakte ook matrijzen( de stempels in leren zadels.
Na WO II volgde hij dhr Verburg op als bedrijfsleider.
Wat later kwamen wij te wonen op de Pr. Irenelaan, een laantje met huizen die in het bezit waren van dhr. Kooi.
In 1958 zijn wij verhuisd naar Dokkum
WWim Schoolderman , Eelde