Categorie: diversen

Hoi Bas.

Hier heb je een raar maar waar gebeurd transportfiets verhaaltje.

Afgelopen vrijdag fietste ik van het atelier naar huis en bij thuiskomst ontdekte ik dat er een moertje van een van de zadelveren weg was. Onderweg verloren. Nu heb een tic van mijn vader geërfd door alle moertjes en boutjes die ik tegenkom te bewaren in een oude koektrommel en dan verwacht je dat daar wel een moertje in zal zitten wat dat verloren moertje kan vervangen. Maar na een middag zoeken en speuren vond ik niet één moertje dat paste.

Een andere methode, die ik mijn vader vaak heb horen mompelen, is dit. De goden aanroepen. “Heilige Anthonius, beste vrind, zorg dat ik mijn moertje vind.” Het hielp niet.

En eigenlijk wil ik het originele moertje er weer op terug zetten. Maar waar moet je zoiets in vredesnaam gaan zoeken. Ik voel er niet veel voor om 8.5 kilometer fietspad af te speuren. Ik had al het plan opgevat om bij een goede vriend van mij (John Schietecat), die fietsenmaker is en ook dol is op dit soort oude zooi (en daar ook van alles van bewaard), naar een passend moertje te gaan zoeken. Maar die is op Maandag dicht.

En terwijl ik vanmorgen weer naar het atelier fietste, en bedacht dat ik nog een dag lang met en losse zadelveer rond zou moeten gaan fietsen, dacht ik ineens weer aan dat moertje en de heilige Anthonius. Stel dat ik het zou zien liggen… “Heilige Anthomius, beste vrind….En terwijl ik dat bedacht zag ik een moertje op het fietspad liggen. Ik geloofde niet dat dit het afgevallen moertje kon zijn maar ik stopte toch om het op te rapen. Je weet maar nooit. En wat bleek… Je raad het al. Het paste. Buiten dàt was het exact de zelfde kleur en staat als het moertje aan de andere veer. Vol ongeloof maar helemaal gelukkig met deze, wel heel bizarre, vondst reed ik verder. Op het atelier draaide ik het verloren moertje weer vast. Toen zag ik dat het beslist het verloren moertje moest zijn. Temeer ook omdat ik in een koektrommel vol moertjes en schroefjes niet één moertje kon vinden met dezelfde draad.

Ik zit nu thuis, de dag af te sluiten, en ik denk terug aan dit bijzonder merkwaardige voorval. Je zou bijna gelovig worden.

Groeten,
Roeland.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Ontbrekend moertje onder de zadelveer

Hoi Bas,

We mogen op het huis van de zus van Sandra passen omdat zij op vakantie zijn. Wij nu dus ook.
In Tilburg op de fiets, Sandra op haar ‘nieuwe‘ en ik op mijn ‘oude’ Juncker gesprongen en naar Hoogerheide getogen.
We zitten nu op landgoed de Mattemburgh wat door een voormalig burgemeester van Bergen op Zoom in 1854 is gebouwd en door zijn nazaten aan Brabants Landschap is verkocht en geschonken.

Er was wéér regen voorspeld maar daar was wéér niets van te merken.
Eerste dag 75km achter ons gelaten en de tweede dag maar een beetje rustig aan gedaan en een rondje Markiezaatsmeer gemaakt van maar 25km.
We hadden een paar dagen van te voren al een bed&breakfast gereserveerd in Vremde, België en via het knooppuntennetwerk een route uitgestippeld. Van Hoogerheide naar Vremde is ongeveer 80km.
België is leuk maar als je in Brasschaat komt wil je er ook weer uit. Wat een weelde!! Beetje te veel prikkels.
Van Brasschaat zijn we via Fort ’s Gravenwezel gefietst. Het fort maakt deel uit van een kilometers lange oude verdedigingslinie die ooit in 1906 is gebouwd. Later is daar een anti-tankgracht langs gegraven die nu dienst doet als langgerekte vijver.
Daar is later weer een mooi onverhard gravelpad langs gelegd waar we knisperend overheen zijn gegaan.
De volgende dag weer terug via Antwerpen. We hebben er voor gekozen om over Lillo te gaan. Lillo ligt aan de Schelde en is ook een verdedigingswerk wat ooit gebouwd is in opdracht van Willen van Oranje toen het nog in Nederlandse handen was.
Het is nu een enigszins slaperige toeristische attractie waar het horecapersoneel schrikt als je groene thee besteld.
Dan maar gewone.
Antwerpen zelf is natuurlijk leuk en we hebben er een paar rondjes gemaakt maar als je het Schipperskwartier uit fietst naar het noorden en dan de Schelde volgt weet je niet wat je overkomt.
Eerst kom je nog langs de hippe wijk ’t Eilandje waar de oude gebouwen, de pakhuizen gerenoveerd worden en culturele bestemmingen krijgen.
Maar dan komt er een industrieel gebied wat zich tientallen kilometers uitstrekt en waar geen eind aan lijkt te komen.
Het was zo overdonderend dat eentonigheid geen kans krijgt, het is allemaal aardolie wat er verwerkt wordt en blijft er zoveel tijd over om na te denken over alles wat je ziet dat je, of je het nou wilt of niet een idee gaat krijgen over de astronomische hoeveelheden die wij met zijn allen consumeren.
En daar fiets je dan langs op je duurzame transportfiets levend naar maatstaven die bedoeld zijn om een zo klein mogelijke mondiale voetafdruk te creëren en zo weinig mogelijk fossiele brandstoffen te gebruiken.
Gigantisch is het en laat een stevige indruk achter.
Midden tussen dat industrieel geweld ligt het eeuwenoude Lillo rustig te wachten tot er iemand langskomt om een wandelingetje te maken over de aarden wallen van de vesting zodat je kunt genieten van het uitzicht op de zeilschepen die in de passantenhaven in de blubber gezogen zijn als het eb is waardoor ‘passanten’ in de samenstelling enigszins hypothetisch bedoeld moet zijn.
Dus verder maar weer langs het industriegebied want ergens moet toch een einde komen aan dat affakkelend geweld.
We hebben in vier dagen alweer zo’n 230km afgelegd dus vandaag doen we een dagje rustig aan.
Daarna willen we nog een dag of twee door Zeeland fietsen en zullen zien of we daar nog een paar mooie foto’s kunnen maken.

Groetjes van mij,
Charles Waagenaar