Laat ik voorop stellen, dat ik nog steeds verknocht ben aan m’n vooroorlogse Raket transportfiets. Maar ik gebruik hem inmiddels zo vaak, dat de nadelen zwaar gaan wegen:
-altijd tegen de muur parkeren
-35 kg kaal gewicht, 40 met houten kist
-geen versnellingen
-zitpositie is meer een sta-positie, waardoor je veel wind vangt
-laadgewichten van meer dan 75 kg leiden tot avontuurlijk stuurgedrag door het hoge zwaartepunt; je kent wel dat gevoel als je een scherpe bocht neemt: stuurt ie nou voor of achter…..
En dan staat daar dat voormalige woon-werk fietsje zielig in een hoek te kijken. Een 25 jaar oude tot citybike omgebouwde mountainbike. Sterk, licht, versnellingen en erg overbodig. Dus wat staal gezocht in het magazijn plus nog een lengte dunwandige buis bij de staalhandel gekocht.
Het is een bijzonder rap fietsje geworden met een leeggewicht van 23 kg. De doorlopende bovenste framebuis maakt het frame erg stijf. Samen met de 2 graden meer onderuit staande en versterkte voorvork is het stuurgedrag verbazend goed. De voortrein had in eerste instantie bij hoog geplaaste zware lading last van shimmy (wapperen in het stuur). Vandaar de versterkingen. De houten stammen op de foto wegen samen ongeveer 100 kg.
Je zou verwachten dat je met een 2,75 meter lange fiets een bocht in 3 keer moet nemen of dat het voorwiel wegschuift; niets van dat alles. Je vouwt het ding de hoek om. Vroeger in een bocht nooit een trapper aan de grond gehad, nu is het me overkomen… De zitpositie is sportief. Waar met lading de snelheid van de oude transportfiets terugvalt tot 15 km/h, is nu 20-25 km/h met dezelfde inspanning mogelijk. Met het hulpframe op de bovenste framebuis gemonteerd kunnen er 8 kratten 60x40x25 mee. Het cijferslot door het zadel geregen als ophangpunt en het vervoer van lange dunne lading is een eitje.
Het laden zonder tegen een muur te moeten parkeren is een verademing, net als stuurgedrag. Een blijvertje. En die paar tientjes en een week werk meer dan waard.
Wordt vervolgd….
Groet,John
