Als ook gebruikt door Gazelle gedurende de jaren 30 t/m begin 40:
Het frame nu met correcte neusveer met enkele winding:
En op een Gazelle uit de jaren ’30:
Ik ben nog nooit een Gazelle TR tegengekomen uit 1944/45. Ik denk dat de productie stokte eind 1943 { materiaal tekort en oorlogs inspanningen } . Na de oorlog kwam er een ander model. Gazelle’s kregen het onderstel model:
Dit Erjeka transport zadel had ik eerder op de site geplaatst, zie eerder artikel.
Ik kreeg een reactie van de kleinzoon van de oprichter R.J. Kooi die in Canada woont, en interesse had in het zadel. Het zadel is inmiddels opweg naar Canada. Hieronder volgt informatie die ik had gekregen over het bedrijf:
“Before he passed away, Uncle Pieter, the son of my grandfather, gave me the last saddle that came off the assembly line, for safekeeping.
I also have a framed group photo of all the employees at the factory together with my grandfather (Reinder Jacob Kooi), my grandmother (Grietje) my uncle (Pieter) and my mother (Idalina). The photo was taken in front of the family home in Mijdrecht which was on the same property as the bicycle seat factory.
According to my mother, the factory closed in 1958 (opgericht in 1922, red.), the same year my grandparents moved to Canada. She was very excited to hear about the bicycle seat purchase.
By the way, a story from WWII goes with the photo of the factory I emailed to you. My grandfather refused to let the nazis use his factory and employees for their purposes. In addition, he was also assisting the Dutch resistance. The SS showed up at the house one day and demanded that my grandmother tell them where he was. He was in fact hiding in the cellar. She denied knowing where he was and as punishment, they set fire to their home. While the house was burning, a neighbour who was also an employee in the factory rescued my grandfather. As he ran from the house towards the factory, the SS soldiers gave chase. Our grandfather ran through the factory and at the other end, jumped into the canal from where he was rescued by a farmer. He then went into hiding at a friend’s home for a few months. Their beautiful house and all their belongings burned to the ground. In a separate incident, a brother of my grandfather was arrested by the SS and was never seen again.”
Ik heb inmiddels nog wat zadels gefixt uit de verzameling van Wim de Groot. Ik probeer waar mogelijk zoveel mogelijk zadels van hetzelfde merk en type te gebruiken voor onderdelen. Dat lukt tot nu toe vrij goed, aangezien er vaak meerdere exemplaren van hetzelfde model in de verzameling voorkomen.
Dit zadel is er eentje van Lepper uit de jaren ’50. Het leer is wat matig, maar kan nog wel even mee.
Het is de transportversie van het onderstaande zadel (advertentie uit “De Nederlandsche Rijwielhandel” uit 1952). Typisch voor die periode is de stempel met L (Lepper) en D (Dieren) in het logo. Dat was nog vaag op het zadel herkenbaar.
Dit onderstel is van een Knoop zadel met verende onderbrug, vergelijkbaar met de Lepper 3 veer, maar dan met dubbele strop en extra dik staal in de onderbrug. Dit soort zadels werd in de jaren ’30 gebruikt o.a. door Burgers en Empo. Het leer ontbrak van dit zadel. Omdat het zadel smaller is dan gebruikelijk, was het niet makkelijk een passend dekje te vinden. De enige die ik had die wel pastte was van een Vasad zadel, waarbij de bouten wel dicht genoeg bij elkaar stonden. Nu een mismatch in merken, maar wel weer functioneel in ieder geval.
Zoals het zadel er oorspronkelijk uit heeft gezien:
Dan nog twee Erjeka zadels:
Het onderstel is identiek aan dat van Hulshof zadels. Het kan zijn dat het een ingekocht onderstel is (wat Erjeka oorspronkelijk deed), of hij is eerder al samengesteld uit verschillende zadels.
Apart is het slijtage patroon in veel van de zadels afkomstig van Wim de Groot, meestal rond het gat in het midden, en net achter de neus.
Deze is in nog wat betere staat, met nog wel zeker het originele Erjeka onderstel, behalve de drukveren, die heb ik zelf vervangen.